Zupełnie w sposób nieplanowany wczorajszy Międzynarodowy Dzień Praw Człowieka spędziłem w obozie dla uchodźców we wschodnim Bangladeszu, wśród ludzi, którzy uciekli z piekła. Okaleczeni, przerażeni, obdarci z godności i pozbawieni wszelkich praw Rohingowie uciekli przed niewyobrażalnym okrucieństwem, przed maczetami i karabinami w rękach szaleńców. Oni widzieli na tym świecie już za dużo i za dużo wycierpieli. Młoda kobieta opowiadała nam dzisiaj, że z trzydziestu jej krewnych nie żyje nikt. Na jej oczach okrutnie pozbawiono życia jej 28 dniowe dziecko. Gdy przeszła do szczegółowej relacji nasz tłumacz zamilkł, zaczął płakać. W końcu zebrał się w sobie i kontynuował. Wtedy przyszła kolej na nasze łzy.

Nie kupuję tego, że na tym świecie nie ma miejsca dla nas wszystkich, że się tu nie zmieścimy. Nie kupuję tego, że jakiekolwiek życie na tym świecie może być nielegalne. Wczoraj, w Międzynarodowy Dzień Praw Człowieka zapytałem inną z kobiet w obozie o czym marzy. Marzy tylko o jednym: żeby mieć podstawowe prawa i przekonać się jak to jest być normalnym człowiekiem.

Dziś przed zachodem słońca zerwał się lekki wiatr. Dzieciaki wybiegły z domów z latawcami zrobionymi z foliowych torebek. Wszyscy, starsi i młodsi patrzyli w niebo. Wciąż potrafią się cieszyć z małych rzeczy. Wciąż mają nadzieję. Każdy gest życzliwości przyjmują jak największy skarb. Wkrótce  poinformujemy Was, jak można tym ludziom pomóc, bo możemy. Nawet powinniśmy.

Mateusz Gasiński