Dokładnie rok temu utknęliśmy na Saharze w drodze do ośrodka dożywiania w Keadi. Nie daliśmy za wygraną. Dotarliśmy w końcu do celu i wspieramy dzieciaki do dziś, choć piasek z Sahary jeszcze długo po powrocie wytrzepywaliśmy z ubrań. Kilka dni temu dopinaliśmy w Bangladeszu kluczowe dla projektu kwestie, w Senegalu z pomocą hiszpańskich żołnierzy wybudowaliśmy we wrześniu drewniany domek, sfinansowany dzięki Ministerstwu Spraw Zagranicznych w ramach konkursu „Polska pomoc rozwojowa 2019”, który będzie służył jako pracownia krawiecka dla naszych uczennic z dakarskiej szkoły. Z siostrami od Aniołów planujemy kolejne inwestycje w kongijskim szpitalu i hospicjum w Rwandzie. W Burkina Faso poszła już pierwsza łopata pod nowoczesne nawodnienie ogrodu. Relacja już niebawem. Uwielbiamy spotykać się z naszymi podopiecznymi i wiemy, jak jest to ważne i dla nich i dla skuteczności i jakości naszych projektów. Prawda o naszej pracy jest taka, że znaczną część czasu spędzamy w warszawskim biurze, wpatrzeni w komputery, skąd koordynujemy działania, nadzorujemy projekty i budżety, wypełniamy dokumenty i dbamy o terminową realizację zadań.